Jak rozpoczęły się badania nad integracją sensoryczną?

Geneza teorii psychologicznej, której podstawą są założenia o neuroplastyczności mózgu i jego możliwościach adaptacyjnych, ma związek z pionierskimi badaniami amerykańskiej psycholożki edukacyjnej, Anny Jean Ayres.

Od lat 50-tych pracowała ona nad stworzeniem spójnego systemu interpretacji rozmaitych trudności w kształtowaniu właściwych odpowiedzi na bodźce płynące z otoczenia, które często obserwowała u swoich klientów.

Znaczenie pracy A. J. Ayres dla badań nad mózgiem

Wiedza o różnorodnych metodach przystosowania się mózgu do kontaktu ze światem to dziedzina, do której dr Ayres wniosła ogrom użytecznych wniosków.

Jej właśnie zawdzięczamy koncepcję „niewidocznych niepełnosprawności” – określała w ten sposób problemy, które powstały w wyniku nieoptymalnego procesu przyswajania przez mózg zewnętrznych danych.

Teoria integracji sensorycznej to w rzeczywistości efekt końcowy prawie 20-letnich studiów psycholożki w zakresie zagadnień dotyczących uczenia się, motoryki, szybkości reakcji i szeregowania informacji w mózgu.

Działanie mózgu – niezwykły poziom złożoności

Integracja sensoryczna jako koncepcja połączyła pozornie rozbieżne wątki w badaniach dr Ayres. Pozwoliła jej ująć w użytecznej formie sumę obserwacji i wniosków, płynących z jej praktyki klinicznej.

Zauważyła ona, że każda czynność, wykonywana przez ludzi na co dzień, tylko na pierwszy rzut oka wydaje się prosta. Tak naprawdę zwyczajne działania okazują się wynikiem złożonych procesów zarządzania informacją, których funkcjonowanie w mózgu wyposaża organizm w zestaw praktycznych narzędzi do poruszania się w świecie.

Badaczka nie poprzestała na wskazaniu, jakie rezultaty przynoszą dysfunkcje tych mechanizmów. Stworzyła również kompletny system, który pozwala pracować nad wykształceniem sobie korzystniejszych wzorców adaptacji.