W medycynie istnieje wiele gałęzi nauki, których celem jest przyczynienie się do dobrego samopoczucia człowieka. Jako wkład w ten aspekt, często, gdy dana osoba cierpi na chorobę, stosuje się leki w celu odzyskania zdrowia. Ta dziedzina nazywa się psychofarmakologią. Czy kiedykolwiek słyszałeś w bliskim kręgu, że przyjaciel, członek rodziny lub znajomy przyjmuje leki w celu poprawy nastroju? Jest to bardziej powszechne niż się wydaje, a jednak nadal towarzyszą temu różne mity związane z używaniem i przyjmowaniem takich leków. Dowiedzmy się zatem, czym jest psychofarmakologia.
Psychofarmakologia kliniczna jest dyscypliną medyczną charakteryzującą się badaniem i analizą leków poprzez zachowanie i funkcje psychiczne. Działają one na układ hormonalny, modyfikując funkcje ośrodkowego układu nerwowego.
Ogólnie rzecz biorąc, ta gałąź medycyny jest nauką opartą na diagnozowaniu chorób psychicznych. Tak więc, w zależności od działania leku, przeprowadzana jest dokładna analiza redukcji objawów danej psychopatologii.
Po zbadaniu ośrodkowego układu nerwowego należy wziąć pod uwagę, że procesy psychologiczne wynikają ze złożonego systemu komunikacji między neuronami. Komunikacja ta jest bardzo ważna dla zrozumienia rozwoju emocjonalnego, poznawczego i behawioralnego.
I, co nie jest zaskoczeniem, efekty regulowane przez różne substancje są częścią procesu synaps między neuronami, obejmującego komunikację między różnymi strukturami mózgu.
W związku z powyższym możemy stwierdzić, że psychopatologia obejmuje wszystkie te chemiczne i elektryczne dysfunkcje neuronalne, które wywołują zaburzenia poznawcze, behawioralne i emocjonalne. Skutkuje to różnorodnością zmian w układzie nerwowym.
Psychofarmakologia kliniczna jest zatem odpowiedzialna za modulowanie i regulowanie procesów zmian neuronalnych w oparciu o efekty chemiczne i elektryczne w ludzkim mózgu. W związku z tym jej interwencja opiera się na wdrażaniu syntetycznych leków działających na układ nerwowy.